Hayallerimden, bir Dünya yaptým kendime.
Duvarýný acýlarýmdan, harcýný sevgiden bahçesini anýlarýmdan.
Ve ben, oturdum da, onun içine.
Þimdi ben, sýkýldýðýmdan,
Yaptýðým bu dünyamý süslerim, yalnýzlýktan.
Dünyamýn üstünde bir gökyüzü.
Bulutlarý var bölük, bölük dolaþan kara atlastan.
Baktým tam’ da dünyamý süslerken.
Bir de, ne görsem,
Þimþekler inmeye baþladý, kara bulutlarýn dolaþtýðý güzelim dünyama gökten.
Ve ben ýslanmaya baþladým kara bulutlardan sicim gibi yaðan yaðmurlardan.

Korkumdan saçak altýnda,
Yaðmurun durmasýný bekledim, güneþi bekledim, çýksýn diye bulutlarýn arasýndan.
Ýþte böyledir, çok zaman benim dünyam.
Bulutlar öyle bir sarar ki, dünyamý,

Bir türlü kurtulamaz onlardan, benim yaptýðým dünyam.
Ne güneþi doðar, ne ýþýklarý sýzar dünyama günlerce de,
Düþünürüm ben bu benim çilem mi diye,
Doðacak ufacýk bir güneþi beklerken dünyama.
Nihayet beklediðime deðerde,
Bazen,
Ve kara bulutlar aralanýverir, dünyamýn üzerinden.
Güneþten bir parça ýþýk sýzar, karanlýk bulutlarla örtülü dünyama.
Ýþte o an, neþeyle dolardýr benim dünyam.

Derler ki…
Cemleler düþtü korkma ýsýnýr artýk dünyan.
Toprak kokar yaptýðýn bahçende güller açar, þen olur gör, senin’ de dünyan.
Bilmezler’ ki onlar,
Benim için vakit, olmuþtur hazan.
Cemleler düþse’ de boþ, düþmese, de boþ,
Benim için artýk, dünyanýn her çeþidi yalan..

04 Mart 2014
Ahmet Yüksel Þanlý er