Öðretmenliðe çok genç hatta çocuk denecek yaþta adým attýðý için, kendi isteðiyle, mesleðinde otuz yýlý devirip erken emekli olmuþtu.

On yedi yaþýnda baþlamýþtý öðretmenlik yapmaya ve öðrencileri neredeyse onun yaþýna denk gelmekteydi.

Hem mesleðini icra etti hem de öðrencileriyle beraber büyüdü, olgunlaþtý: Özellikle henüz yolun baþýndayken…

Emeklilik yaþý gelip çattýðýnda hiç de kolay olmadý çocuklardan, çocuklarýndan kopmasý…

Nihayetinde de mesleðine çok yakýn bir iþte karar kýldý babam…

Sayýsýz okulun yer aldýðý bir semtte ki yaþadýðýmýz semtti ayný zamanda, bir kitapçý dükkâný açtý akabinde. Çocuklarla dolup taþan, eþ dostun aðýrlandýðý ve benim de gitmekten büyük keyif aldýðým çok sevimli bir dükkândý.

Hele raflardaki o muhteþem, o eþsiz kitaplar yok muydu: Nasýl da çaðýrýrlardý beni yanlarýna her seferinde. Býrakýn okumayý dokunmaya kýyamazdým. Ama bir elime aldým da mý, kimse koparamazdý beni onlardan. Hoþ onca sene geçti yine de deðiþen bir þey yok benim açýmdan… Neyse…

‘’Yiðidi öldür, hakkýný ver,’’ demiþler. Gerçi çok þey yasaktý ama kitaplarýn sayesinde yolculuk ettiðim o eþsiz dünya, hele ki koklamaya halen de doyamadýðým o kâðýt kokusu ve dalýp gittiðim, tanýdýðým yeni dünyalar ve gözüm açýkken bile gördüðüm o bitmek bilmez rüyalar hep mutlu etmiþtir beni. Sanýrým küçücük þeylerle mutlu olmayý öðrenmek o günlerden mirastýr bana.

Dükkânýmýzýn çok sayýda müdavimi vardý. Sayýsýz insan geçti oradan. Her yaþtan, her meslek grubundan farklý farklý insan ve onlarýn þahsýna münhasýr dünyalarý.

Hele hele biri vardý ki: Çocuklarýn sevgilisi ‘’Þekerci Dede.’’

Bu lakabý yadýrgamanýz çok mümkün. Zira ilk baþta ben de oldukça yadýrgamýþtým. Kimdi bu adam, neden onu bu isimle çaðýrýyorlardý, yoksa þekerden mi yapýlmýþtý? Ýþte çocuk aklýmla, zihnimi kurcalayan sayýsýz anlamsýz soru.

Nereden düþmüþtü yolu bizim dükkâna? Üstelik babamý nereden tanýyordu? Az meraklý deðildim hani. Kýsaca aniden hayatýmýza girmiþti. Ve onu tanýdýktan sonra artýk hiçbir sorunun ve bilmediðim cevaplarýn bir önem arz etmediðine vakýf oldum.

Beyaz saçlý, hafif kilolu ve inanýlmaz güler yüzlü bu þahsý muhterem bile unutmuþtu kendi adýný. Varsa yoksa ‘’Þekerci Dede.’’

Onu metrelerce uzaktan gördüðümüz her sefer ne de mutlu olurduk. Tabii ya, adamcaðýzýn tüm cepleri þeker ile doluydu. Ama tüm cepleri; ceketi, pantolonu ve gömleðine kadar. Hem de her çeþidinden þeker taþýrdý: Renk renk, farklý farklý, irili ufaklý ve inanýlmaz lezzetli.

Yalnýz semtteki çocuklarýn deðil herkesin sevgilisiydi. Namý alýp yürümüþtü:

Þekerci Dede aþaðý, Þekerci Dede yukarý…

Ýnanýlmaz güleçti. Adam sanki etten kemikten deðil de þekerden yapýlmýþtý. Kýsaca adý gibi þeker gibi bir adamdý adeta.

Evi neredeydi, kimin nesiydi, kaç yaþýndaydý, ne iþ yapardý… Ne önemi vardý ki tüm bu sorularýn.

Bizim tek merak ettiðimiz, bize hangi þekerleri vereceði ile ilgiliydi. Çocuk aklý iþte…

Herkes onun gözünde eþitti: Çocuk olmuþ büyük olmuþ muhatap olduklarý, hiç mi hiç önemi yoktu. Zira yetiþkinler bile nasiplenirdi daðýttýðý þekerlerden.

Adamýn ya þeker fabrikasý vardý ya da bitmek bilmeyen bir þeker deposu.

Tek bir çocuðu bile geri çevirdiðine þahit olmamýþtým. Þekerin yanýnda selamýný da esirgemezdi ve yüzündeki o kocaman gülümsemeyi de.

Gel zaman git zaman ziyaretleri seyrekleþmeye baþladý Þekerci Dedenin. Daha az uðrar oldu dükkânýmýza.

Ve mahzunlaþmaya baþladý herkes onun eksikliðini duyumsarken.

Önceleri neþesini kaybetti Þekerci Dede. Fazla hal hatýr sormaz olmuþtu. Belli ki bir derdi vardý yansýtmadýðý ama ister istemez belli ettiði. Kimseler de sormadý ona neyin var, diye. Kimseler bilemedi.

Nihayetinde iyice kesti ayaðýný. Adeta görünmez olmuþtu.

Ne haberini aldýk sonrasýnda ne de akýbetini öðrenebildik Þekerci Dedenin.

Nereden çýkmýþtý ve nerelere kaydolmuþtu?

Sanki Yaradan’ýn yeryüzüne gönderdiði kanatsýz bir melekti. Ve geldiði gibi de çekip gitmiþti bilinmezliklere…

 Çok ama çok uzun zaman geçti üzerinden. Belki bir asýr…

Hatta geçenlerde, onun bu kýsacýk hikâyesini yazmaya karar verdiðimde, bir an þüphe ettim kendimden. O gerçekten yaþamýþ mýydý ve gerçekten böyle bir olay yaþamýþ mýydým ben çocukluðumda?

Ve sordum anneme, þekerci dedeyi hatýrlayýp hatýrlamadýðýný.

Evet, bir hayal deðildi yaþayýp, gözlemlediklerim ama unutamadýðým çok hoþ bir anýydý.

Þimdi aklýma geldi de: Neden günümüzde bu denli neþe ve mutluluk saçan insanlar yok, diye.

Zira adamýn tek gayesi; bir yandan insanlarýn aðzýný tatlandýrmak bir yandan da gönüllerini hoþ tutmaktý. Sanýrým rahmet istedi.

Herhalde böyle bir olay zamanýmýzda yaþansa, ya adamla alay ederlerdi ya da küçümseyip, aþaðýlarlardý. Çünkü günümüzde bu tip insanlar ve olaylar fazla deðer görmüyor.

Çünkü mutluluk çok farklý yollarla elde edilmekte ya da edildiði sanýlmakta. Ýnsanlar mutlu olup olmadýklarýnýn bile farkýnda deðiller.

Her þeye ve herkese raðmen, bu tip insanlara ihtiyacýmýz olduðuna inanýyorum. Zira karþýlýk beklemeden insanlarýn mutlu olmaya öylesine ihtiyaçlarý var ki…

Çok basit deðerler bile yitip gitmiþken, ne çok þeyi unuttuk: Sevgi gibi, neþe gibi, karþýlýksýz, beklentisiz sevip, mutlu olup mutlu etmek gibi…

Nereden nereye…

Nurlar içinde yat sevgili Þekerci Dede. Ve ne mutlu bana ki; koruduðum deðerlerimi benimsememe yardýmcý olan önemli insanlardan biriydin sen; her ne kadar buna yeni yeni vakýf olsam da.

Ýyi ki seni tanýmýþým her ne kadar hoþ bir esinti olarak kalsan da bana ta çocukluðumdan yadigâr…