Bu karanlýk gecelerden, gökkuþaðý çýkar mý anne..?

Karanlýklar, aydýnlýklara koþar derdin ya hani,

Aydýnlýk günlerimi  kim çaldý ki,

Ne sesi gelir

Ne de kendisi..

Sitem sanma anne,

Biliyorum,

suskunluðum yetmezmiþ gibi,

Aklýmda büyüttüðüm sorular da bitmedi..

Ýnsan bir gün çok soru sorarsa,

Biter mi anne..?

Üþüyen yüreðime sen dokun sadece,

Sadece sen anne..

Hiç büyümeyen tatlý Lorin olarak, hep dizinde olsun baþým..

Gözyaþlarýmý sen sil iþte,

Hiç bitmeyen þarkým

Hep yazdýðým þiir

Biteviye sýraladýðým duam..

Sen gülümse anne,

cenneti göreyim tebessümlü simanda..

Sen aðlarsan,

cehennemi boylar bu yürek!

Gecenin en derin anýnda dilline dolanýrdý ya anne,

Þimdi yine fýsýlda kulaðýma “lori lori kulilkamýn”

Uykuya dalayým,

Bu hengame yüreðimin talanýndan..

Tekrar açarsam yüreðimi masiva’ya

Sustur yüreðimden anne,

Elinle þakaðýmda biriken teri sil..

De ki; kabus gördün lorim, uyu sen..

Anne biliyor musun,

Gökkuþaðýn bir sürü rengi varmýþ

Ve sen

En güzel rengisin bu kuþaðýn..

Þimdi anladým anne!

Bu karanlýk gecelerden gökkuþaðý çýkacaðýna..

 Semra’m Öztekin