Sahi hatýrlayan var mý? Sevdaya düþmek nasýl bir þeydi?

Uzun zaman oldu, aklýmda âþýk olmaya dair kýrýntýlar kalmýþ.

Sanki bir kývýlcým deðiyordu gönüle. Gökten hop diye gözlere bir ahenk düþüyordu ve dünyada ki tüm nesneler pembeye boyanýyordu. Herkes, her þey güzeldi. Neye baksan hoþtu sanki. Bir de tuhaf bir gülüþ yayýlýyordu dudaklardan, gülümsüyorduk sürekli.

Hani o aþka dair ilk günler vardýr; yerinde duramazsýn zýp zýp zýplayasýn ,  hop hop hoplayasýn gelir sebepsiz . Sorarsýn “pil mi yuttum nedir bu durum”.

 Ah o ilk günler kavak yelleri nasýl da deli eser, tanýyamazsýn kendini. Bir uçtan bir uca tutuþursun, bilmediðin alev parçalarý vardýr yüzünde.

O muhteþem kiþiyi gördüðünde elin ayaðýn titrer, heyecandan bayýlma nöbetleri geçirirsin de kimse bilmez… Bir göz vuruþu, bir tatlý tebessüm yeter bazen sohbetlerin nicesine. Gözden kalbe yol vardýr ya o delice atan kalp, sýra kadem basmaya hali hazýrdadýr. Baþýn ya bulutlarda ya gökkuþaðýnda dolaþýr. Ayaklarýnýn bastýðý yeri görmek ne mümkün.

Buyurun size divane misali..

Hatýrlýyorum gözbebeklerimin nasýl parladýðýný. Etrafa neþeyle gülücükler saçtýðýmý..

Sevdaya düþmek ne tatlý þeydir… Adý üstünde aþk belasý…

Yýllarý eskittik mahzenlerde, büyüdükçe olgunlaþtýk. Korkular, ürkeklikler besledik kenarýmýzda.  Daha bir tedirgin, çok daha temkinli adýmlar biriktirdik.

Yok öyle eski delice tutulmalarýmýz.

Bir de kalbimiz vardý deðil mi? Hani pamuklara sarýp sakladýðýmýz. Tek derdimiz incinmesinden çekindiðimiz.

Kalbi korumak mümkün mü sizce?

Aþk kalbin tatlý belasý belki de.