Tekerrür eden günlerden biriydi yine… Þikâyet etmezdi, etmeye hakký yoktu zira. Bin bir düþüncenin eþliðinde topladý kitaplarýný. Beþ karýþ bir suratla baþlamýþtý güne.

Varsa yoksa denetim ve gözetim altýnda geçen bir hayat. Gerçi memnundu onu seven, koruyup kollayan bir ailesinin olmasýndan ama bazen sýkýlmýyor da deðildi hani. Ne vardý sanki dizginleri bu kadar sýký tutmaya: Çocuk deðildi artýk ve bunu gören de yoktu çevresinde.

Mecburdu konulan kurallara riayet etmeye ve mecburdu da çoðu þeyi gizleyip, içine atmaya. Þunun þurasýnda sadece bir yýlý kalmýþtý mezun olmaya; okulun bitmesi özgürlükle eþ deðerdi onun için her ne kadar pek inanmasa da…

‘’Düþünme bunlarý’’, diye de bir yandan telkin ediyordu kendini. Bu günkü sýnavý da verdi mi, son sýnýfa geçecekti. Aslýnda fazla bir süre de kalmamýþtý bekleyecek. Kendisi bekleyebilirdi gerçi ama onun bekleyeceðine hiç mi hiç ihtimal vermiyordu. Neredeyse otuzuna merdiven dayamýþtý üstelik her þeyden bihaberdi. Gününü gün eden, iflah olmaz bir çapkýndý. Uzaktan seyretmek onu gerçekten de çok zordu. Seyrediyordu bir yandan da seviyordu genç kýz onu. Ara sýra görürdü onu, aydan aya, yýldan yýla: Sonuçta olmasý gereken, saygý çerçevesinde geliþen bir diyalogdu aralarýnda geçen. Özel günlerde ara sýra görüþürlerdi ailecek, ne de olsa; ailenin aðýr baþlý, ciddi ve parmakla gösterilen bir ferdiydi genç kýz. Tabii ki; duygularýndan arýnmýþ ve mükemmel olmak zorundaydý. Zira bu onun birinci vazifesiydi. Ne haddine karþý gelmek…

‘’Keþke bilse, keþke söyleyebilsem’’, diye derinden bir iç geçirdi. Bu itirafý, ölüm fermanýný imzalamakla eþ deðerdi. Kesinlikle, babasý onu Taksim meydanýnda tabir-i caizse sallandýrýrdý. Mademki idam yasaðý da yoktu o yýllarda, anýnda daraðacýnda bulurdu kendini. En iyi ihtimalle de evlatlýktan reddedilir, görürdü gününü.

Bir eli yaðda bir eli balda, yaþayýp gidiyordu iþte. Nezih bir semtte yaþýyor, iyi bir okulda da öðretimine devam ediyordu, üstelik bu güne deðin bir dediði asla iki edilmemiþti. Bir insan daha ne isteyebilirdi ki…

Zaten içinde de yoktu ki; çapkýnlýk yapmak haddine mi. Hoþ; ‘’Bir kýzýn çapkýn olma hakký yoktu asla’’, riayet ettiði kurallar çerçevesinde.

Saatine bakmasý ile yerinden fýrlamasý bir oldu. Biraz daha oyalanýrsa, kesinlikle sýnavý kaçýracaktý. Allah’tan ev halký uyuyordu da, onun bu sefil halini görmüyorlardý sabah sabah.

Paltosunu giyip, usulca kapattý kapýyý. Sadece iki gün kalmýþtý o büyük güne, sadece iki gün… Ne mi olacaktý iki gün sonra…

devam edecek...