Deli gibi seviyordu ve bunu da duvarlara, arabalara, tuvaletlere masalara vb. yerlere yazarak ispatlamaya çalýþýyordu.

Aþkýn yazarýydý.

Sokaklar meskeniydi, izbelerde volta atardý. Karanlýklarda çýkardý. Üstünde haki bir palto ayaklarýnda bot, hep sakallý, gözlerinin feri atmýþ, benzi solmuþ, ipince bir hayalet gibiydi. Süzülürdü bir duvarýn dibine kimseye görünmeden yazýp uzaklaþýrdý oradan.

“Yaþamak buysa üstü kalsýn” yazmýþtý bir kere. Yalnýzdý bir metropol gibi, korkunç yalnýzdý. Bunu gözlerine bakan anlardý. Ve ona bakan düþerdi o dipsiz kuyuya bu yüzden bakmazdý insanlara. Yaþarken ölenlerdi. Severken gidenlerdendi.

Elinde kâh sprey boya, kâh fýrça, kâh mürekkep vardý. Kâðýt olarak sorunu yoktu, boþ bulduðu her yer ve de her þey ona yazýlacak bir sayfa olarak görünüyordu. Tutamýyordu kendini. Tek tutkusu buydu bir de Küçüðüm dediði aþký! Yollara dahi yazýyordu. Mesela bir keresinde “Bütün yollar KÜÇÜÐÜM’E çýkar. Kaptan!” diye yazmýþtý aþkýnýn evinin önünde. Kocaman puntolarla yazmýþtý hem. Koyu asfaltýn üzerine beyaz yaðlý boyayla!

Karayollarý peþindeydi. Þehirlerarasý yollarda da rast gelirdi bazen imzasý belliydi:

“Kaptan!” diye. Âlem onu tanýyordu artýk! Vardý ama yoktu. Bir kahramandý bazýlarýna göre, bazýlarýna göre bir suçlu!

Aþkýn farklý bir boyutu… Bir araba yazýsý, duvar… Okusun istiyordu herkes, nasýl sevdiðini bilsin, nasýl yandýðýný görsün istiyordu. Sevgilisinin okulunun bahçe duvarýna:

“Farkýmý fark etmediysen

Artýk fark etsen de fark etmez! Kaptan” diye yazmýþtý. Aslýnda burada tecahül-i arif yapýyordu. Sanat yapýyordu hem de edebisinden! Yani bilip de bilmezlikten geliyordu. Eðitimliydi. Fark ettirmiþti kendisini, herkes adýný konuþuyordu, günün konusuydu o günlerde o þehirde.

Polis peþindeydi, belediye… Halk peþindeydi, herkes merak ediyordu, tanýmak istiyordu bu esrarengiz imzanýn sahibini.

“Sensiz günlerin kazasý yok be sevgilim! Kaptan” diye yazmýþtý sevgilinin sokaðýnýn giriþine.

Ýlgi had safhadaydý. Herkes sevgiliyi de merak ediyordu. Kimdi bu denli el üstünde tutulan. Herkes birbirinden þüpheleniyordu. Herkes kendisine yazýldýðýný düþünüyordu. Ve koca bir þehrin sevgilisiydi artýk! Yazýlarý devam ediyordu. Herkes nöbetteydi. Oysa Kaptan bir gölge gibiydi. Bir çita kadar hýzlý ve çevikti. Bu iþin uzmanýydý.

“Senin için olmaz yok! Kaptan” diye yazmýþtý ol sevgilinin kýrmýzý arabasýnýn tamponuna! Artýk kime yazdýðýný ve kime yandýðýný ayan etmiþti. Hayal kýrýklýðýna uðrayan bir þehir vardý. Can kýrýklýðý yaþayan onca kadýn! Bütün gözler arabanýn sahibine yöneldi. Þaþkýndý Su! Bu kadar insana ne diyecekti þimdi? Nasýl açýklama yapacaktý? Yazaný o da bilmiyordu.

Kaptan diye birini tanýmýyordu. Hem o kimseyi sevmiyordu. Sevemiyordu. Bir tek sevdiði vardý vaktinde o da yoktu þimdi. Susuyordu Su! Kimseye bir þey söylemiyordu çünkü o da merak ediyordu. Ve sahiden de iþin içinden çýkamýyordu.

“Senin moda olduðun yerde ben etiket olurum! Kaptan.”  diye yazýlmýþtý bir elektrik panosuna. Bu pano, Su’yun sokaðýndaki panoydu. Bu adam edebiyattan anlýyordu, söze hükmediyordu diye düþündü Su!

Hoþuna gidiyordu Su’yun. Bu sözleri aramaya baþladý belli belirsiz. Her yere bakmaya baþladý, her þeye odaklanmaya… Çok uzun süre baktý ama baþka yazý görmedi duvarlarda, yollarda, arabalarda…

Kaç gün geçti belki de…

Yazýlar bitti.

Sihir bozuldu.

En son gördüðü ve okuduðu yazý þuydu. Bir çöp konteynerine yazýlmýþtý: “Sen sevme, sevdiðimi bil yeter! Kaptan.” diye... Ve o konteynerin yanýnda bir ceset vardý boylu boyunca uzanmýþtý yere. Baþýnda kalabalýk vardý… Su, yazýyý okuyordu, yazýya bakýyordu. Cesedin elindeki sprey boya düþüyordu yere, karga tulumba kaldýrýlýrken! Su görmüyordu gideni…