Kendini Doğurur Şiir
İklim bozulması yaşıyor gönlüm;
Sancı sancı acı doğuruyor
Bıçak bıçak kasıkları...
Baharın ilkinde dil çarpması,
Aşk kasırgası vurur...
Dağları kurşunidir sözünün,
Cümlelerin heyelandır dağarcığımda ...
Yazın zemheridir,kar lapa lapa
Yolları kapanır sevdamın,
Her mahalli kör sapa
Kış sevahirdir.
Kavurur içimi,
Kumlanır, dinginlenir adıyla…
Giden gelmez, çıkmazlardan
Hesap sormaz kimseler;kimselere
Yüreksel ısınma diyorlar amma;
Bir tek sonbaharı değişmedi ;
İklimlerimin...
Hep sarı, kızıl ve acımasız...
Seven gönlüme inat;
Üçüz doğuruyor insanlık
Hiçler ve heplerce yaşayacak...
Önce Medeni/yet/(i) doğurdu ana/sır...
Sonra Hürriye/t kız/dı...doğan
Hayırsız evladım diyecekti ;
Bu son doğana...Cinayet/ti adı....
Adın batsın...
Bir tek şiir yaşatır, sevmeleri
Bir tek şiir doğurur kendini
Kimseyi kırmadan
Kimseleri kırdırmadan…
(
Kendini Doğurur Şiir başlıklı yazı
Arzeni tarafından
4.06.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
