Online Üye
Online Ziyaretçi
(30 aralık 2009 Kadıköy)
Seviyorum dedin, peşinden koştun,
Seviyorum dedin, boşuna coştun.
Öyle bir ümitlendin ki, sanki sarhoştun.
Ne yapsan, ne etsen, , Onun için, sen artık boştun.
Duydum ki, senelerce, ardından, gözyaşı döktün.
Adaklar adadın, sonunda, boynunu büktün.
Kâlp krizleri, kâlp ameliyatların,
Şükret ki Rabbine, yere bastı ayakların.
Ben de seni teselli edemedim, yoktum meydanda,
Benim teselliye ihtiyaç duyduğumda, karşıma çıkıverdin, bir anda
Kendimi suçlu hissediyorum, acaba neden?
Ben olmalıydım, herkesten önce, sana telefon eden.
Kaderimiz aynıymış, Allah yazgısı,
Yalnızlık duygusu sarınca bizi.
Çekilen acıların elbet ki kalacak izi,
Keşke gözyaşı dökerken , avutsak kendimizi!
(Şiirlerime güzel sesiyle değer kattığı için
Güzin hanıma teşekkürler)